نخ های جراحی

نخ جراحی یا بخیه

نخ‌های جراحی استریل هستند و برای ترمیم بریدگی‌ها یا پارگی پوست یا بافت استفاده می‌شوند. آنها همچنین برای بستن برش های جراحی استفاده می شوند. برخی از زخم ها (ناشی از ضربه یا جراحی) به جای بخیه با منگنه های فلزی بسته می شوند.

نخ جراحی ممکن است برای بستن زخم های سطحی یا زخم های عمیق استفاده شود. برای بستن زخم عمیق، پزشک ممکن است نیاز داشته باشد که دو لبه را لایه به لایه به هم بدوزد و مقداری بخیه در زیر سطح پوست باقی بگذارد.

مشخصات نخ های جراحی

نخ جراحی دارای سوزن فولادی ضد زنگ با روکش های مختلف از جمله سیلیکونی است که برای ارائه حداکثر استحکام و کارایی طراحی شده است و عمل بخیه زدن را بسیار آسان می کند. استحکام کششی عالی و از مواد با کیفیت بالا ساخته شده اند که در برابر خمش مکرر مقاومت و یکپارچگی گره را بهینه می کنند. نخ ها این امکان را به کاربران تازه کار می دهند تا از تمرین بخیه زدن بیشتر لذت ببرد. استریل و آماده استفاده استفاده هستند و در صورت نگهداری در شرایط توصیه شده برای مدت طولانی نگهداری می شوند.

انواع نخ جراحی

خواص و مواد مورد استفاده برای بخیه ها ممکن است قابل جذب یا غیر قابل جذب باشند. با اندازه های مختلف؛ ساخته شده از رشته های تک رشته ای، چند رشته ای، پیچ خورده یا بافته. ویژگی های تعداد زیادی از مواد بخیه مصنوعی همراه با خواص بخیه ضروری مانند استحکام کششی، استحکام گره، کشش، واکنش بافت و تجزیه پذیری زیستی شرح داده شده است. ماهیت مرتبط خصوصیات فیزیکی و مکانیکی ضروری، جابجایی، بیولوژیکی و تجزیه زیستی مورد تاکید قرار گرفته است. استفاده از رنگ ها و پوشش ها برای بهبود شناسایی و خواص بخیه نیز پوشش داده شده است.

نخ های جراحی قابل جذب

بخیه های قابل جذب استحکام کششی خود را تا زمانی که در طول فرآیند التیام لازم باشد حفظ می کنند. به موازات افزایش قدرت بافت، آنها توسط متابولیسم بافت (تجزیه آنزیمی پروتئولیتیک) تجزیه می شوند تا زمانی که کاملا حل شوند. بخیه های قابل جذب برای زخم های داخلی ایده آل هستند، مانند آنهایی که بعد از زایمان ایجاد می شوند.

نخ های جراحی غیر قابل جذب

بخیه های غیرقابل جذب برای همیشه در جای خود باقی می مانند تا زمانی که برداشته نشوند. در جراحی عمومی و احشایی هنوز برای بستن پوست استفاده می شود. فرض بر این است که نتیجه زیبایی برتر و پاسخ ایمنی پایین تر است. در هر صورت، آنها ارزان تر و راحت تر حذف می شوند. بیشتر مبتنی بر شواهد، استفاده از بخیه های غیرقابل جذب در مناطق آناتومیکی بسیار پویا است. ترمیم فتق (کشاله ران، اسکار، فتق هیاتال) یک نمونه کلاسیک است.